Halley Dergisi

Bir gün gelir de unuturmuş insan En sevdiği hatıraları bile   Türkan Hanım radyonun düğmesini biraz daha sağa çevirdi. Gülnihal Teyze’nin onlarca çizginin ortasında bir çift misket gibi ışıldayan yeşil gözlerine baktı. “Sen de çok seversin bu şarkıyı, değil mi …

“Ben, bölge trafik müdürlüğünden polis memuru Rıfat. Size kendimi tanıtmadım mı? Kusura bakmayın burada çok yoğun bir gün geçiriyoruz,” dedi. Telefonda yazan numaraya tekrar baktım, cep numarasından arıyordu. Arkadan rüzgar ve korna sesleri geliyordu. Adam ofiste değildi.  Elbette ki numarayı …

Ege de dağlarından yağ, ovalarından bal akan, kestane ağaçlarının sarıp sarmaladığı küçük ama yemyeşil bir köy. Davullar, zurnalar, çalıyor, çocuklar en güzel giysileriyle ellerinde balonlar, meydanın ortasında yerlerinden fırlamış oklar gibi koşturuyor. Meydan olabildiğince kalabalık, ışıklarla donatılmış, fenerlerle, bayraklarla süslenmiş. …

Aşağılanma duygusuyla gözlerinin içi yansa da tuttu kendini. Bu ne suratında patlayan ilk tokattı ne de sırtını kızartan son kemer. Devasa cüsseli adama korkusuzca parlayan gözlerle baktı. İçi titriyordu oysa. “Öldürtecek misin kızım kendini? Bir ergenlik triplerin eksikti. Kaçacak yer …

Birkaç gün önceydi. Yemek masasına öylece bakakaldığımı fark ettim. Uzun süredir hiç 12 kişi için açmamıştım masayı. Artık gerek yoktu. Küçülmüştük. Sadece o masa değil, yanına eklenen küçük masalar, evi dolduran neşeli sohbetler, kahkahalar, güzel insanlar… Hepsi çekilmişti sahneden birer…