Biriktirdim. Usta inceliğiyle tüm hataları; üstü çizilmiş sanılan ya da “karalanmış” demek belki daha doğru olabilir.Affetmenin naif, dingin bir tavrı vardı, onu da bilirdim. Üstüme yapışan sakin sular, aynı suda boğardı da, söyleyemezdim.
Anlat derdi kime sorsan, söyle dök içini. Gerekli gördüğüm tüm detayların bütünlüğünde, sadece bir an durup düşün(me)seydim, ben bilirdim de gösteremezdim.
Susmanın kendini hain yaptığı bir gerçek elimde patlamıştı. Geçmiş zamanla kurduğum cümleler, bugünün ahını çıkartmaya yer ararken, yüzümde asılı kalan o gülücük, hesabını veremediği kendisiyle hesaplaşırdı da, ödeyemezdim.Gecenin, bana göre iki sabahı vardı.Birini affetsem öteki içime doğardı. Karanlık cümleleri aydınlatmanın bedel ödemek olmadığı bir dünya kurmak isterdim hep.Biriktirmeseydim belki, güneşi güneşe içimi gökyüzüne dökseydim, evet iyi gelirdi.
Ben, izledim…
AF – Ecem Fulya YAZAR
