Bir gün gelir de unuturmuş insan
En sevdiği hatıraları bile
Türkan Hanım radyonun düğmesini biraz daha sağa çevirdi. Gülnihal Teyze’nin onlarca çizginin ortasında bir çift misket gibi ışıldayan yeşil gözlerine baktı.
“Sen de çok seversin bu şarkıyı, değil mi hanımım?”
Gülnihal Teyze hafifçe gülümsedi. Başını yeniden yağan karı izlemek için pencereden dışarı çevirdi.
Çünkü ben her gece o saatlerde
Seni yaşar ve seni düşünürüm
“Gitarın varmış eskiden. Çalar söylermişsin hanımım: Sesin de pek güzelmiş.”
Gülnihal Teyze, akşamın yeni yeni çökmeye başladığı bahçenin sağ kenarında adeta soğuktan üşürmüşçesine puslu yanan sokak lambasının loş ışığında birer yaprak gibi süzülen kar tanelerinden gözünü ayırmadan konuşuyordu:
“Kediler. Kediler üşür. Çok üşür.”
“Yuvaları yaptık ya kışa girerken hanımım. Üşümezler. Mamalarını da koyduk kapıya az önce, üzülme sen.”
Senin de başında o çılgın rüzgâr
Deli deli esiverirse bir gün
Beni unutma
Titreyen elini pencerenin önündeki masaya uzattı. Ahşap fotoğraf çerçevesine bakıyordu tanıdık bir yüz bulmak istercesine.
Türkan Hanım, yanına oturdu yaşlı kadının. Titreyen eli ile zar zor tuttuğu çerçevenin diğer tarafından kendisi tuttu. Diğer eliyle rengarenk şalını düzeltti Gülnihal Teyze’nin.
“Onlar senin ailen.”
Gözleri doldu yaşlı kadının. Çocuksu bir küskünlük çöktü buruşuk dudaklarına.
“Ben neredeyim? Sevmediler mi beni?”
Türkan Hanım gözlerinin içine bakmaya zorladı Gülnihal Teyze’yi bakışlarıyla.
“Olur mu hiç hanımım? Çok sevdiler seni hep.”
Şeffaf, sessiz bir inci tanesi süzüldü derin çizgili çanağından aşağı. Çenesine inmeden şalının püsküllerine damladı peş peşe birkaç damla daha.
Ben ayağımda çarık, elimde asa
Senin için şu yollara düşmüşüm
Senelerce sonra sana dönüşüm
Bir mahşer gününe de rastlasa
Beni unutma
Sehpadaki kar küresine uzattı bu kez elini yaşlı kadın. Zar zor tuttu titreyen parmakları arasında. Ters çevirdi. Karlar uçuşuyordu. Bir onlara baktı bir dışarıda loş ışığa doğru savrulan karlara…
“Ne kadar güzel değil mi hanımım? Sen çok seversin kar kürelerini.”
Halâ duruyorsa yeşil elbisen
Onu bir gün benim için giy
Çoktan unutmuştu kar kürelerini sevdiğini. Sokak lambasının karanlık ışığına çevirdi yeşil gözlerini.
Büyük acılara tutuştuğum gün
Çok uzaklarda da olsan yine gel
Bu ölürcesine sevdiğine gel
Ne olur Tanrıya kavuştuğum gün
Beni unutma
Kar küresinin son kar taneleri uçuşarak düştü. Bir kedi geçti pencerenin önünden pervazdaki biriken karda pati izini bırakarak. Radyoda hicaz eserler geçidi başladı. Sokak lambası söndü.
Gizem ÇELEBİ ÇAMLI
Fotoğraf: Mert Can ÜNLÜ