Elimde kalem, evirip çeviriyorum.
Beyaz kağıt masada yüzüme bakıyor; “Bir şey mi diyecektin?” der gibi.
Titriyor ellerim. Kalemi yaklaştırıyorum, kağıt gözlerini yumuyor; “Canımı yakma” der gibi. Düşüncelerimi çeviriyorum bu kez,
bir araya getiriyorum kelimeleri.
Titrek ellerimle ilk dokunuşunu yapıyorum kalemin.
Çizgiler beyaz kağıtta, siyah ayak izleri gibi karda.
Sanki kapkara kurşunun açtığı bir yara,
Kanayacakmış gibi. Sonuna atıp imzamı, zarflıyorum.
Bu ayrılık ikimizi de ağlatacakmış gibi…