Şiir

0609190420

üç gün hasta yatmışım kendimi bilmeden

.       üç gün daha eskidim güneşi görmeden

her şey yerli yerindeydi sevindim

kalktım çay koydum

fakat tüm varlıklarıyla mavi göğün ağırlığı altında kalan

     tanrıdan fakirler

.            küçük saadetlerinden ebedi acılarına

               yine yorgun ve bitkinler ve yine bir o kadar ümitsizler

 

dedim babayani şairlerin bile hükmü kalmamışken

     yürümek mi güneşe giden yolda

hiçbir dilde karşılığı olmayan kavgamı

.       kusursuz bir gecenin sabahına karşı

         öylece beceriksizce ve mahcup

               bırakıp orta yere çekip gitmek geldi içimden

 

gitmek vaktinden çok daha evvel

.      vakitsiz bir haziran yağmuru ardından

         daha önce hiç gidilmemiş bir halde

bütün zelil mümkünlerle

.      usul usul salınarak bir zeytin ağacının gölgesinde

         o beyaz bulutlara yakışır biçimde

Bir cevap yazın